Achter het bureau van ondernemers ontstaan de wildste ideeën, de mooiste campagnes en de meest begeerlijke producten. Maar achter die bureau’s vloeien ook tranen, vervloeken we onszelf en trekken we soms de haren uit ons hoofd. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, het is vaak ook putmeur en hoosbuien. 

In Behind the Desk gaan we in gesprek met ondernemers en schijnen we de bureaulamp op datgene waar we nooit over praten. Dus weg met die instafilters en op tafel met de real talk. Dit keer doet Nikki (23), oprichter van By Nik, een boekje open over de échte reden dat haar kantoorpand verleden tijd is en vertelt ze hoe haar ondernemerschap te lijden kreeg onder haar mentale issues. 

Wat zijn volgens jou de grootste misvattingen over jouw ondernemerschap? 

“Veel mensen denken dat ik zo maar even een onderneming ben gestart. Dat het helemaal volgens de boekjes is uitgerold in een goedlopend bedrijf. Dat ik het vanaf het begin af aan al super goed doe, super veel klanten en opdrachten heb. Dat ik hier fulltime van kan leven. Mensen gaan van het Instagram plaatje uit: ik heb het gemaakt in het ondernemerschap. Maar ondertussen zit ik dagelijks in mijn pyjama op mijn kamertje bij mijn ouders thuis, ben ik single as f*ck en jank ik mezelf nog wel eens in slaap.” 

Heb je zelf een aandeel in dat perfecte Instagram plaatje?

“Ik probeer op Instagram heel echt te zijn, maar toch deel ik niet altijd alles. Ik deel vaak alleen een nieuwe opdracht of nieuwe klanten. Ik heb bijvoorbeeld het verlies van ons kantoorpand gedeeld, maar dat had wel een veel diepere, emotionele reden dan dat ik in eerste instantie deelde. Ik heb daar wel een filter overheen gegooid, ja.”

”Op een gegeven moment barstte de bom, terwijl ik middenin een depressie zat.”

Hoe zat dat dan wél? 

“Het verlies van het pand was echt een combinatie van financiën, de pandemie en alles wat er in mijn hoofd afspeelde. Ik liep een jaar rond met gevoelens van geluk, liefde en trots, maar ook van angst, paniek en depressie. Met de maanden zag ik de omzet kelderen, terwijl de kosten stegen. Ik probeerde dat gevoel ontzettend te onderdrukken. Ik wilde niet toegeven dat het niet goed ging. 

Ik besefte me dat als we geen nieuwe opdrachten zouden krijgen en we dus geen geld binnenhaalde, het pand einde verhaal zou zijn. Hoe dichter we bij D-Day kwamen, hoe zenuwachtiger ik werd. Op een gegeven moment barstte de bom, terwijl ik middenin een depressie zat. Ik was onder behandeling bij de psycholoog, thuis ging het niet lekker en ik dealde met een ongezonde relatie. Ik besloot mijn zorgen over het kantoorpand te delen met mijn ouders en met mijn vriend. Toen gaf ik voor het eerst aan mezelf toe dat er wat moest gebeuren. Ondanks dat ik nog niet diep in de schulden zat, wist ik wel dat het per direct moest stoppen om dat te voorkomen. Ik had een contract van twee jaar getekend, maar na een jaar moest ik daar dus zo snel mogelijk vanaf. Anders ging ik er financieel én emotioneel aan onder door. Uiteindelijk hebben we een betaalregeling met de verhuurder getroffen en kon ik onder het huurcontract uit.” 

Heb je dit verhaal gefilterd naar buiten gebracht, omdat het voelde als falen? 

“Ja, absoluut. Ik heb nog nooit zo’n sterk gevoel van falen gehad als toen. Vooral naar mezelf. Want laten we heel eerlijk zijn, een groot deel van mij heeft schijt aan wat anderen vinden of denken. Daar houd ik me over het algemeen niet zo mee bezig. Ik kijk graag naar de toekomst en werk oplossingsgericht, maar op dat moment voelde het écht als falen. Ik kon alleen maar denken: sjonge jonge Nik, zelfs dít kan je niet aan. Toch wist ik één ding zeker: ik ga nooit stoppen met By Nik.” 

”Ik heb nu te lang angst de overhand laten nemen in het ondernemen.”

Hoe hebben jouw mentale problemen je ondernemerschap verder beïnvloedt? 

“Ik kamp al 8 jaar met diverse mentale klachten. Maar in 2018 heb ik, middenin een burn-out, By Nik opgezet. En geloof het of niet, maar dat was een hele goede zet. Ik kon op mijn eigen tempo ondernemen, maar hoefde niet stil te zitten. In die periode had ik ook paniekaanvallen en daar heb ik nog steeds last van. Dat is een onderdeel van mij waarmee ik moet dealen. Die paniekaanvallen zaten mijn acquisitie wel in de weg. Nieuwe klanten wilden graag een face to face meeting plannen, maar dat durfde ik gewoon niet. Het was zelfs zo erg dat mijn moeder mee moest naar een belangrijke meeting aan de andere kant van het land. Ik durfde niet alleen en was bang om een paniekaanval te krijgen. Dat heeft absoluut in veel dingen tegen gehouden.” 

Stel, van paniekaanvallen of depressies was geen sprake, wat was er dan anders geweest aan jouw onderneming?

“Als ik geen mentale issues had gehad, dan was ik veel meer bezig geweest met netwerken. Ook denk ik dat ik eerder naam had gemaakt met mijn bedrijf. Ik hoefde dan bijvoorbeeld ook niet vanuit angst te ondernemen, maar vanuit ambitie. Ik heb nu te lang angst de overhand laten nemen in het ondernemen.” 

Het verlies van het kantoorpand was een flinke bitchslap, hoe gaat dat nu? 

“Toen de bom van het pand barstte, had ik eerst heel erg het gevoel van falen. Daarna kwam ook de opluchting. Blij dat we er wat aan gingen doen. Maar uiteindelijk nam ook verdriet de overhand: het kantoorpand stond gelijk aan onafhankelijkheid. Dat was echt mijn éigen plek, mijn hele leven speelde zich daar af. Tegelijkertijd ging het privé ook niet van een leien dakje: mijn oma overleed en mijn relatie liep zonder genade op de klippen. Het was al met al zo’n enorme klap, dat ik me meteen besefte dat het anders moest. Daarom besloot ik een lange tijd voor mezelf te nemen. Het ondernemerschap ging op een laag pitje en ik verdiende mijn geld met wat baantjes in loondienst.”

“Eindelijk nam ik de tijd voor het healingproces. Het verlies van mijn kantoorpand, het verlies van mijn oma en van mijn relatie had allemaal één ding gemeen: rouw. Ik moest afscheid nemen van een hoofdstuk in mijn leven en dat was zo ontzettend kut en viel me zwaar. Daarom was het de beste keuze om het allemaal gewoon even te laten. Dat ik even ging doen waar ik zin in had en alles per dag bekeek. Vanaf 1 januari was ik er weer klaar voor. Daar heb ik zó naar toegeleefd. Sindsdien zijn alle puzzelstukjes op hun plek gevallen. Ik ben er nog lang niet, maar ik werk wel voor de leukste klanten, heb een perfect team om me heen en verkoop werkzaamheden die ik het allerliefste doe.” 

Wat was jouw grootste les van dit alles? 

“Loslaten. Dat geldt voor alles en is iets wat mijn psycholoog mij elke sessie vertelde. Ik heb haar advies in acht genomen en dan ineens lijkt alles vanzelf te komen. Ik heb er natuurlijk fucking hard voor gewerkt, maar het voelt nu éindelijk alsof het vanzelf komt. En daarbij: no rain, no flowers.”